Dor, wo noch vör Johren Koppeln un Weiden, Heiloh un Bööm weern, breed sik vondoog Wohnhüüs, Bedrieven un Stroten ut, un ’n poor Johren loter weet de Lüüd al ni mehr, wosück dat molins in de Gegen utsehn hett. In unse Doog verswindt ole Geschäften un Profeschonen un ward vergeten, un ok ole Landesseden sünd in Gefohr, vun butenlandsche Bruken verdrängt to warrn. De plattdüütsche Sprook is dorbi ni utnohmen. Dit Book schall mit hölpen, dat ole plattdüütsche Wöör as „ficheln“, „hachpachen“ oder „Kalverkropp“ ni ganz vergeten ward. To’n Glück gifft dat ok noch Lüüd, de sik dor um möht, dat wi uns an de olen Gewarken, Reedschoppen, Seden un Drachten vun domols erinnert: Dorför hebbt wi in’t Land ole Buernhüüs, Frieluftmuseums, over ok Gillen, Speeldelen un Vereens, de dat ole Herkomen pleegt. „Jungs hoolt fast!“ hebbt de Gardinger al vör över hunnert Johren ehr’n Boßelvereen nöömt. Disse Leddsatz hett sien Bedüden bit hüüttodoogs ni verloren. Dor in Eiderstedt hebbt de Lüüd wusst, wat Tradition bedüüd: Ni de Asch höden, sünnern dat Füür in Gang holen